Прачытаў Дэвіда Мітчэла "Сон №9". Спадабалася. Месцамі вельмі напружаны, захапляючы сюжэт, іранічныя (традыцыйны англійскі гумар) заўвагі і параўнаньні, алюзіі і кепікі з вядомых твораў англамоўнай і японскай літаратуры. Аднак ня гледзячы на гэтую аўтарскую ўсьмешку Чэшырскага ката і шматлікія сюррэалістычныя выбрыкі, тут закранутыя пэўныя сур'ёзныя тэмы. Ёсьць з чаго пасьмяяцца, і ёсьць падставы для разваг.

Такім чынам, як пачынаюць усе афіцыйныя анатацыі -- дваццацігадовы вясковы хлопец прыяжджае ў Токё адшукаць свайго бацьку... Гісторыя гэтых пошукаў падзяляецца на восем частак. Зыходзячы з назвы, іх можна было б назваць снамі, аднак гэта ўсёт'кі раман пра рэальнасьць, і сюррэалістычнае, мройнае ў ім займае не галоўнае, дапаможнае месца. Уласна мроі і сны пераплеценыя з аповедам толькі ў першай і апошняй частках, у іншых разделах Мітчэл выкарыстоўвае іншыя контрапункты (ці гэта можна было б назваць і камертонамі) -- паралельны аповед, знак іншай рэальнасьці, тое, што не тут, але нейкім чынам прысутнічае і ўплывае на зараз ідучую рэчаіснасьць. Гэта могуць быць успаміны, фантазіі, пісьменьніцкія эксперыменты ў выглядзе казкі, чыесьці дзёньнікавыя запісы. Даволі цікавы стэрыя-эфект. Самым уражваючымі ў гэтым плане для мяне былі дзьве рэчы. Першая: у самы напружаны для героя момант -- ён думае, што яго вось вось павінны забіць якудза -- ягоныя ўспаміны і становяцца гэдакім "знакам іншай нерэальнай рэальнасьці", нечым мройным, ягонае ўласнае жыцьцё за імгненьне пралятае перад ягонымі вачыма як сон, мроя, якая чамусьці прывяла менавіта да гэтага -- хлопец назірае за тым, як да яго набліжаецца бораў з якудзы, няўмольны і змрочны, як сама сьмерць... Другая ўразіўшая рэч: дзёньнік японскага камікадзэ часоў Другой Сусьветнай вайны. І самі запісы цікавыя і тыя абставіны, пры якіх яны ўзьнікаюць. Не ведаю, адкуль Мітчэл іх узяў, мо нават і сам прыдумаў, аднак дакладна ён спрабаваў адказаць на пытаньне: чым ёсьць тэрарызм, і ці не занадта мы спрашчаем рэчы, калі глядзім на самаахвярнае забойства ворага як на толькі невытлумачальны дзікунскі фанатызм... А наконт абставін. Гэты дзёньнік дае пачытаць хлопцу ягоны дзед, якога хлопец нечакана для сябе сустрэў, шукаючы бацьку. Напэўна пад час гэтай сустрэчы была прамоўлена і самая асноўная думка гэтага твору: "Ён заняты тым жа, што і ты -- пошукам сэнсу". Здавалася б -- занадта банальна; аднак чамусьці ўспрымаеш гэта не як маралізатарства нейкае, а як намінку, ці запрашэньне займацца гэтым жа ;-)... Дарэчы, пра ключавую думку. Чамусьці ўсе рэцэнзенты вырашылі, што гэта -- словы Джона Ленана, якія прымроіліся хлопцу ўжо амаль пры канцы ўсёй гісторыі, -- маўляў, дзевяты сон, гэта самае цікавае і гэта ўжо пачатак іншай гісторыі. Ага, і таму Мітчэл зрабіў дзевятую частку свайго рамана літаральна пустой -- толькі назва і чысты аркуш. Я б сказаў, што гэта файны кіпік з моды на дзэн. ІМГО ;-) У рэшце рэшт, хлопец знайшоў значна больш за тое, на што разьлічваў. Ён сустрэў сапраўднае каханьне (дзяўчыну з самай прыгожай шыяй у сьвеце), ён сустрэў дзеда, ён вярнуў сабе маці... Ён урэшце пабачыў бацьку, аднак... У выніку, я вельмі задаволены, што не пашкадаваў 2910 беларускіх рублёў і набыў гэтую кнігу.

P.S.

Так, а цяпер нешта накштал рэкламы ;-). Спадарства, вы не памыліліся і гэта не ачепятка -- я напісаў 2910 і ні нулём болей!!! Гэты файны атракцыён нечуванай дагэтуль шчодрасьці зладзіла Цэнтральная менская кнігарня. Паглядзіце ўважліва тут -- http://www.oz.by/books/topic.html?series_id=140524&books_table_limit=30 Асабліва на кошт кнігаў. А цяпер па вялікаму сакрэту й шэптам -- амаль усе гэтыя кнігі ўсё яшчэ ляжаць у Цэнтральнай кнігарне кожная коштам 2910... Так што каго што зацікавіла -- можаце зайсьці й зрабіць добры гешэфт ;-)